‘Zoals de wetenschap begint met de twijfel, zo begint een leven dat waardig is menselijk te worden genoemd met ironie’, schrijft Søren Kierkegaard in 1841. Ironie betekent hier afstand nemen van het leven zoals je het nu leeft, of, zoals we tegenwoordig zouden zeggen, ‘jezelf niet zo serieus nemen’. Pas als je jezelf hebt losgeweekt van de waarden en gewoonten op basis waarvan je normaal gesproken leeft , kun je nieuwe levensmogelijkheden vinden en daadwerkelijk vrije keuzes maken. Dit losweken doe je volgens Kierkegaard middels ironie, waarmee je wel dingen zegt maar die niet per se meent, wel dingen doet maar daar niet per se achter staat. Een ironicus bevrijdt zichzelf als het ware continu van de verantwoordelijkheid voor wat hij zegt en doet.