De karakteristieke waarden van onze politieke en morele identiteit suggereren dat we niet zonder democratie en gelijkheid kunnen. Vermoedelijk is het verlangen naar gelijkheid en gelijkwaardige behandeling de motivator achter progressieve bewegingen (de vrouwen-, anti-racisme-, en LHBTIQ+-beweging), maar ook achter conservatieve stemmen die erkenning eisen tegenover een corrupte elite. Doen ze dit uit rede of rancune? Is het ressentiment of rechtvaardigheid?